آنها در آن دل سکوت سهمگین شب، بدون این که کسى بویى ببرد دست خالى به

خانه هاشان باز گشتند. صبح که شد و چشم نگهبانان به درهاى باز خزانه

افتاد تازه متوجه شدند که شب خبرهایى بوده است، سراسیمه خود را به

جواهرات سلطنتى رسانیدند، دیدند سر جایشان نیستند، اما در آنجا بسته هایى

به چشم مى خورد، آنها را که باز کردند دیدند جواهرات در میان بسته ها مى

باشد، بررسى دقیق که کردند دیدند که دزد خزانه را نبرده است و گرنه الآن

خدا مى داند سلطان با ما چه مى کرد و ...

بالاخره خبر به گوش سلطان رسید و خود او آمد و از نزدیک صحنه را مشاهده

کرد، آنقدر این کار برایش عجیب و شگفت آور بود که انگشتش را به دندان

گرفته و با خود مى گفت : عجب ! این چگونه دزدى است ؟ براى دزدى آمده و با

آنکه مى توانسته همه چیز را ببرد ولى چیزى نبرده است ؟ آخر مگر مى شود؟

چرا؟... ولى هر جور که شده باید ریشه یابى کنم و ته و توى قضیه را در

آورم ...

در همان روز اعلام کرد: هر کس شب گذشته به خزانه آمده در امان است او مى

تواند نزد من بیاید، من بسیار مایلم از نزدیک او را ببینم و بشناسم.

این اعلامیه سلطان به گوش سرکرده دزدها رسید، دوستانش را جمع کرد و به

آنها گفت : سلطان به ما امان داده است، برویم پیش او تا ببینیم چه مى

گوید. آنها نزد سلطان آمده و خود را معرفى کردند، سلطان که باور نمى کرد

دوباره با تعجب پرسید: این کار تو بوده ؟ گفت : آرى.

سلطان پرسید: چرا آمدى دزدى و با این که مى توانستى همه چیز را ببرى ولى

چیزى را نبردى؟

گفت : چون نمک شما را چشیدم و نمک گیر شدم و بعد جریان را مفصل براى سلطان گفت ...

سلطان به قدرى عاشق و شیفته کرم و بزرگوارى او شد که گفت : حیف است جاى

انسان نمک شناسى مثل تو، جاى دیگرى باشد، تو باید در دستگاه حکومت من کار

مهمى را بر عهده بگیرى، و حکم خزانه دارى را براى او صادر کرد.

آرى او یعقوب لیث صفاری بود و پس از چند سالى حکمرانى در مسند خود سلسله

صفاریان را تاسیس نمود. یعقوب لیث صفاری سردار بزرگ و نخستین شهریار

ایرانی (پس از اسلام) قرون متوالی است که در آرامگاهش واقع در روستای

شاه‌آباد واقع در 10 کیلومتری دزفول بطرف شوشتر آرمیده است. گفتنی است در

کنار این آرامگاه بازمانده‌های شهر جندی شاپور نیز دیده می‌شود.
 

نظرات شما عزیزان: